miner Gàrte

Wenn ich so vor mim Gàrte steh’
Ùn ìwwer àlles nìwwer seh’,
Wie ìsch där Äugeblick so scheen :
Die viele Hell- ùn Dùnkelgrien !
Geh’ ich no nin ìn mini Seer
Ùn luej mìr àn dìss Blüememeer,
Noh mächt vor Freid ich fàscht gàr sìnge.
Min Harz ìn de Brùscht düet schier zersprìnge !
Wie düe ich mich dernoh so freie,
Àss dùrich mini Hànd dìss duet gedeihje,
Àss sich die Pflänzle duen vermehre.
Ja, so ’ne Hànd kànn au zersteere…
Ìme jede Gärtner duet’s Harz sich freie,
Wenn d’ Sùnn àm Himmel sich duet zeije.
Doch Sùnn ùn Wind, diss làngt noch nìtt.
De Räje, där muess màche mìt,
Fer dàss es ìm Bodde kìmmt ùn sprìeßt…
Die Freid de Gärtner gànz genìesst.
Fer die Pfänzele so fiin ùn zàrt
Wùrd àn Mehj ùn Àrweit gàr nìtt g’spàrt.
Do wùrd g’saait, gerecht, gedeckt ùn
g’hàckt,
Àbg’schnìtte, ùmgedrahjt, ingepàckt ;
Tomàte gegitzt ùn Gälerìewle verstellt,
De Sàlàt ìn d’ Plateau nin g’setzt ùn gezählt,
Àm Bassin gewasche, ùff de Camion gelàde.
Noh geht’s ùff de Marick ùn ìn de
Epicierlàde.
So geht’s widdersch, Johr üss, Johr in,
Mìt Raje, Wìnd ùn Sùnneschiinn,
Mìt Freid, mìt Leid, mìt Kùmmer ùn Sorje.
Die Ühr drahjt widdersch Morje ùm Morje.
Ùn wie fer miner Bàbbe d’ Stùnde ìsch
g’kùmme,
Ùn er vùn sinem Gàrte het Àbschied
genùmme,
Het er minere Màmme ànvertröjt,
Dàss er bim Petrus de Gàrte widdersch böjt.

Maria Obrecht-Kieffer,
STRASBOURG