’s Grisel ùn ich

Miner Bàppe ìsch Vìehhandler gewann. Ich bìn kenn Doe mìtem gfàhre üsserem Dùnnerschdi. Àlle Dùnnerschdimorje ìsch ìn Zàwere Vìehmarik gewann ùn do hàb ich mìtgederft. Ìn de sachzicher Johre hàn d’Schìeler fréi ghett àm Dùnnerschdi, ùn de Bàppe ìsch àlle Dùnnerschdi ìns Schlofzìmmer gkùmme, Sùmmer wie Wìnter het’r m’r àn Bettlàd getratte ùn gsoet: „Jùnger, steh ùf!“. Ìm Wìnter ìsch ’s Lintuech noch stiff gewann vùm Hùsche, d’Schiwe sìn zuegfrore gewann, àwwer d’saller Doe bìn ich so gare ùfgstànde, àss ich d’Kälte nìt gspiirt hàb.

Noh ìsch’s ewe losgànge ùf Zàwere mìt de Simca Aronde. De Bàppe het sin Üniform ànghett, e gröier Schùrz, wie nàb ìsch gànge bis ùnter d’Knie ùn e Stacke. Noh ìsch de Kehr gemàcht worre: Do ìsch àllerhànd Vìeh gstànde, Ross, Kìeh, Geisse, Schof ùn de Bàppe het ghàndelt. E Mol het’r käuft, e ànders Mol het’r verkäuft, Kìehj gegrìffe fer’s Fleisch ze schätze, ìn de Ross ìns Müll geluejt fer’s Àlter ze schätze. Do ùn dort het’r gànz moejeres Rìndvìeh entdeckt, dìs het’r ìmmer bìllich krìejt, het’s haamfìhre lonn, het se gfìetert, fer se dànn wìdder ze verkäufe. Mìr het’r àls gsoet: „Jùnger, jetz hàmm’r wìdder zwei dréi Kàppestander d’haam.“ E Kàppestander ìsch ewe e àbgemoejerts Rìndvìeh, wie d’Knoche rüsstehn ùn wie de Bàppe gsoet het: „M’r kànn ùf de Rìppe Klàvìer spìele“.

Àme scheene Dùnnerschdi ìsch àm And vùnere Reih e Essel gstànde. Der aanzi Essel ùf dem gànze grose Plàtz. Ich gloebb, er het de Bàppe zeerscht àngeluejt, dann het er sich sofort erùmgedrahjt, ùn het m’r gsoet : „Gfàllt’r d’r? E Platzel fìnde m’r noch ìm Stàll“. Mìr het de Àff gelüüst mìt sìwwe Dope. Ich bìn ìm Bàppe àn de Hàls ghüpst ùn nochmìddoes ìsch der Essel àngkùmme, ìn ùnsere Stàll ze de Ross ùn zue de Kìehj. Noh het de Bàppe gsoet: „Sìehsch Bue, dìs fàllt guet: E Essel soll nie elaan bliwe. Do het’r kenn làngi Zitt.“ De àndere Doe bìn ich ùf’s Velo gsasse ùn ìn d’Schuel gfàhre. Ich hàb nìt rìchti gschàfft d’saller Doe. Ich bìn gewann, wie e jùnger Verlìebter, ùn hàb meh àn de Essel gedankt wie àn d’Ùfgàwe. Ich bìn nìt schnall genue haamgkùmme! Mìtem Velo bìn i so schnall gfàhre, àss d’Kett gewärmt het. Àngkùmme, ’s Tarel ùfgemacht, ’s Velo àwwer nìt ànnegschmìsse, dìs hàw i nìt derfe, ich hàb’s scheen àngelahnt àn de Wànd vùn de Dùrichfuehr ùn schnuerstràcks ìn de Stàll. Ich hàb de gànze Doe Zitt ghett fer ìwwerlajje, weller Nàmme, àss ich ìn minem Essel gann wìll. Ich hàb gewìsst, dàss’s e Maidel ìsch, dann de Bür, ìn dem wie mìr ne àbkäuft hàn, het ’m Bàppe gsoet: „Bsorje dìs Essele guet, es troet”.

Wie ich ìn de Stàll bìn gkùmme, hàw ich nix ànders gsahn àss min GRISEL, hàb e bìssel geluejt wie’s reàgìert, hàb’s gedatschelt ùn hàb ’m dànn de Kopf gstrìche.
E pààr Doe drùf hàmm’r ùns verstànde wie zwei Gschwìschter. Wenn ich àm Mìddoe ùn àm Owe heim bìn gkùmme, so wie Hofttor ùf ìsch gànge, het ’s Grisel siner Schréi üsgelonn weil’r genäu gewìsst het, àss ich’s bìn.

Ùn e pààr Wùche drùf hàb ich ’s Grisel kenne ritte, ’s gànze Quartier het m’r zuegeluejt, àwwer kenn àndere hatt kenne odder derfe drùf sìtze: ’s Grisel het systemàtisch jeder wie’s prowìert het, erùntergschmìsse, ùn ich bìn mìt Stolz wìdderschgerìtte.
Jede Doe, nooch de Schuel, bìn ich gerìtte: zeerscht bìn i nùfgànge, kùrz Bonjour soeje, de Schuelersàck ìn de Eck stelle, ùn nàb zuem Grisel. Ich gloebb, àss d’Màmme eifersìchtich worre ìsch, wohrschins het se oe gedankt, dàss ich vìellicht mini Ùfgàwe nìt rìchti màch, ùf jede Fàll, àme scheene Doe bìn ich heimgekùmme ùn kenn Grisel meh ìm Stàll. Bìn enùfgerannt, hàb gfröjt: „Màmme, wàs hesch gemàcht?“ Noh het se gsoet: „Hàb ne verkäuft ìn aam, wie dùrich gkùmme ìsch. Wàs maansch, Bìewele, wàs hatte mìr gemàcht mìt zwei Essel d’heim?“

Jean-Pierre Jost
BRUMATH